هوڙ لڀي ڪا نه، هليو آ حلوو کائڻ. (ورجيس)
انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
ھڪ آھي سيرو، جيڪو سوجيءَ مان يا
ڪڻڪ جي اٽي مان جڙندو آھي. نرم ٿيندو آھي. کائڻ ۾ سولو ھئڻ سبب، جلد کائي سگھبو
آھي. بلڪ بنا ڏندن جي به کائي سگھبو آھي. ھضم ڪرڻ به آسان آھي. گھر ۾ به تيار ڪري
سگھبو آھي.
ڇڊي پوک، ٿُلها سنگ، گهاٽي
پوک، سنها سنگ.
(زرعي، چوڻي)
مٺل جسڪاڻي
وونئڻن سميت ھر فصل ۾ في ايڪڙ ٻوٽن
جو تعداد وڏي اھميت رکي ٿو. ان ڪري ھر فصل لاءِ ڌار ڌار، ٻوٽي کان ٻوٽي ۽ قطار کان
قطار جو مفاصلو، انيڪ تجربن جي نتيجن جي روشني ۾ طئي ڪري ٻڌايو ويندو آھي.
ھڪ ايڪڙ ۾، جيترا به واڌارو، يعني وڌيڪ ٻوٽا ھوندا، اوترو ئي ٻوٽن کي ھوا، پاڻي، خوراڪي جزا ونڊجي، ورڇجي، ٿوري مقدار ۾ ملندا، ته ٻوٽا ڪمزور به ٿيندا ۽ انھن ۾ نقصانڪار جيتن ۽ جراثيمن جي پرورش ۽ پالنا به گهڻي ٿيندي. نتيجي طور، جيتن ۽ بيمارين کان بچڻ تي، في ايڪڙ خرچ ۽ محنت ته وڌندي. جڏھن ته في ايڪڙ مجموعي پيداوار به گهٽ لھندي.
ڪُمَھلو ڪم؛ نه نبري، نه
سڌري. (چوڻي)
انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
وقت، قيمتي وٿ آھي. جنھن ان کي ضايع
ڪيو، تنھن ھڙ وڃائي. جنھن ان جو قدر ڪيو، تنھن ان جو ڦل پاتو. وٽس بخت به باندي ٿي
پھتو ته ڀاڳ به ڀيرو ڀڳو. انساني جسم ۽ حياتي وڃن ٿا چُڙندا. ڪم ڪر يا نه ڪر، وقت
گذري ويندو. ننڍپڻ ھيو، وري جواني آئي، مٿئون ھاڻي ٻڍاپو آھي ۽ ھاڻي قبر ۾ ڄنگھون
لڙڪايل آھن. اھي آھن، حياتيءَ جا ورن.
وقت ۽ مھل کي سڃاڻڻ سان، ھر ڪم
جھڙوڪ؛ عبادت، معاملا، معيشت، معاشرت، آمدني ۽ خرچو وغيره پڻ سنڀالي سگھبا. بلڪ
پوري زندگي ھڪ سسٽم/ ھڪ رڌم ۾ روان دوان ھوندي. وقت کي صحيح استعمال ڪرڻ سان دنيا
به ٺھي ته آخرت به.
ٽيٽيھن جي ٽين پتي، نائين
تيرهين جو اڌ،
پنجو لڳو ڇڪي تي، پنھنجو
ليکو ويھي ٻڌ.
تاليف: انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
آڳاٽي دور ۾ ٻه
ھمراھ ڳوٺان نڪري، ڪمائڻ لاءِ شھر ويا. ھڪ شخص ڪجھ ڏينهن ڪمائڻ کان پوءِ چيو؛ ”ادا!
حياتي آھي ته پيا ڪمائينداسين. دل ڀرجي آئي آھي. چوان ٿو؛ ڳوٺان چڪر ھڻي اچان.“
ان تي ٻئي ھمراھ چيس؛
”ادا! مون وٽ يارنهن رپيا کن ڪٺا ٿيا آھن. ھتي رکڻ لاءِ اھن ڪو نه. آھن ڪمايا گھر ۽
ٻچن لاءِ. تون وڃين ٿو ته پوءِ اھي تو کي امانتو ڏيان ٿو. منھنجي گھر واريءَ کي ھن
نياپي سان ڏجانءِ؛ ’ٽيٽيھن جي ٽين پتي، نائين تيرھين جو اڌ، پنجو لڳو ڇڪي تي،
پنھنجو ليکو ٻڌ!‘“
