ھجئي ناڻو ته گھم
لاڙڪاڻو
ڊاڪٽر عبدالڪريم سنديلو
پھاڪا، چوڻيون ۽ ٻھڳڻن جا ٻول، سنڌ جي سياڻپ جو آئينو
آھن. منجھن سنڌ جي رھڻي ڪھڻي ۽ ڳڻ ڳوت جي گھڻي ڀاڱي جيئري جاڳندي تصوير ڇڪيل آھي.
جيتوڻيڪ مختصر آھن پر چوڻ وقت مطلب کي مفصل ڪن ٿا. سندن ڪامل استعمال، ٻوليءَ کي
ٻھڪايو ڇڏي. خيالن جي ادائگي جا ھونءَ ھوند ٻن ٽن سٽن ۾ ٿئي، سا سندن استعمال سان
اختصار ۾ آڻي سگھجي ٿي ۽ اختصار وري عبارت جي جان آھي. جو زور پھاڪي ۾ آھي، سو وري
رواجي عبارت ۾ ڪونھي. گھڻي پٽاڙ کان مختصر مگر مائيدار لفظن جو استعمال، مضمون کي
کڻي بيھي ٿو. دنيا جي ڪا به زبان پھاڪن کان خالي نه آھي ۽ نه وري ڪو دور ئي پھاڪن
کان خالي رھيو آھي. خبر نه آھي ته اھي عقل جا نسخا ۽ تجربن جا ٽوٽڪا، ڪھڙن ماڻھن
جي آزمودي جو عطر آھن. بھرحال جو ڪجھ ڏنو اٿن، سو وقت جي ماحول جي پوري پوري عڪاسي
ڪري ٿو. مثلاً ڪلھوڙن ۽ ميرن جي وقت ۾ پارسيءَ جو قدر ھو ته چيائون؛ ”پارسي، گھوڙي
چاڙھسي.“
