سنڌي لوڪ ساهتيه جو جائزو - مرليڌر جيٽلي

سنڌي لوڪ_ ساهتيه جو جائزو (مهاڳه)

مرليڌر جيٽلي

سنڌي لوڪ ساهتيه جي جدا جدا روين کي زباني روايتن مان سهيڙي قلمبند ڪرڻ ۽ اُنهن کي ڪتابي صورت ۾ شايع ڪرڻ ڏانهن سنڌي ليکڪن جو ڌيان گهڻي قدر ملڪ جي آزاديءَ بعد ئي ڇڪيو آهي. ان خيال کان سنڌي لوڪ ساهتيه جي کوج ۽ اڀياس ڪرڻ جي پرمپرا ڪا گهڻي آڳاٽي نه آهي. پر انهيءَ مان اهو انومان لڳائڻ بلڪل غلط ثابت ٿيندو ته سنڌي لوڪ ساهتيه به ڪو گهڻو پراچين نه آهي.

مٽيارين جا پھاڪا ۽ چوڻيون - انجنيئر عبدالوهاب سھتو

مٽيارين جا پھاڪا ۽ چوڻيون

انجنيئر عبدالوهاب سھتو 

ھيءُ مضمون، انھن پھاڪن ۽ چوڻين تي آڌاريل آھي، جيڪي قاضي مقصود صاحب مٽيارين واري، پھاڪن جي ڊائريڪٽريءَ جي نالي سان لکيو ھيو. جيڪو سنڌي ساھت حيدرآباد طرفان نڪرندڙ ڪينجھر رسالي اندر شايع ٿيو ھيو. پڙھندڙن جي دلچسپيءَ لاءِ مڙني پھاڪن ۽ چوڻين جي وضاحت ۽ تشريح بمع سندن نعم البدل جي ھتي پيش ڪجي ٿي. اميد ته پڙھندڙن لاءِ ھيءَ محنت، خاص طور جيڪي مقابلي جي امتحانن جي تياري ڪن ٿا، گھڻي لاڀائتي ٿيندي.

لاڙي پهاڪا ۽ چوڻيون جو سرسري جائزو - حڪيم يوسف

لاڙي پهاڪا ۽ چوڻيون جو سرسري جائزو

حڪيم يوسف کتري

اعظم ڀٽي هڪ ڏينهن آفيس ۾ مون کي چيو ته؛ سائين هڪ دوست جو ڪتاب آهي، ان تي تبصرو لکڻو آهي. خير! مفت جو ڪتاب ملڻ ڪري، مون ها ڪرڻ ۾ دير نه ڪئي. پر پوءِ سوچيم ته؛ تبصرو اڄڪلهه انهيءَ کي چيو ويندو آهي، جيڪو ڪنهن اخبار يا ادبي رسالي ۾ ٻه ڪاپيون موڪلي تبصري لاءِ گذارش ڪبي آهي. ان جو مصنف کي اهو فائدو ٿيندو آهي ته سندس ڪتاب، ان اخبار يا رسالي جي سرڪيوليشن مطابق متعارف ٿي ويندو آهي ۽ ضرورتمند گھرائي وٺندو آهي. مون به ويهارو کن ڪتاب لکي، انهن جا تبصرا شايع ڪرايا. انهيءَ ۾ گھڻو ڪري، ڪتاب جي سائيز، قيمت، ڇپجڻ جو سال ۽ ايڊريس لکي، منڍ ۾ ساراھ ڪبي آهي ۽ آخر ۾ ٿورو گھڻو پروف جون غلطيون يا قيمت زياده هجڻ جو ذڪر يا ڪجهه سٽن ۾ ٿورين ڪوتاهين جو به ذڪر ڪبو آهي. ايئن آخر ۾ لکبو آھي ته ڪتاب انتهائي بهتر آھي ۽ مصنف ڏاڍي محنت ڪري شايع ڪرايو آهي. انهيءَ ڪري هيءُ ڪتاب، هڪ دفعو ضرور پڙهجي. ايئن مڙيئي ادارا جان ڇڏائيندا آهن. 

وڙھيا واڍا، اڙيا آھتي - عديل مهر

وڙھيا واڍا، اڙيا آھتي

ھيءَ سياست جي دنيا ۽ دنيا جي سياست!!

عديل مهر

وڏا صاحب وڙهي پيا آهن، مفاهمت جو جهان ڊاهي رهيا آهن! ”لکان دي مَٽ“ هڪڙي ماڻهوءَ جي گرفتاريءَ ياريءَ کي واري ڪري ڇڏيو اٿن. هو، جن جي چهري جي مُسڪراهٽ ڳالهائيندي هئي ۽ هڪٻئي جا ڍَڪ ڍڪيندي هئي، هاڻ انهن جي مُنهن جي ڳاڙهاڻ ٿي ڳالهائي ۽ نِرڙ جا گهنج ٿا ٻولن ۽ الائي ته ڇا ڇا ٿا ٻُڌائن!