هٿ
جي وڍيءَ جو ويڄ نه طبيب
مٺل جسڪاڻي
پردو کڄي ٿو.
هڪ طرف ڀت تي بورڊ لڳل آهي، جنهن تي اڌڙوٽ عمر جو شخص لکي پيو؛ ’هٿ جي وڍئي جو ويڄ نه طبيب‘.
بورڊ جي سامهون ڪرسين تي مختلف عمر جا ڪي ڏاڙهي مڇ ڪوڙيل، ڪن کي صرف
شهپر، ڪن جي ڏاڙهي مڇ رکيل، ڪنهن کي ٽوپي، ڪو مٿي اگهاڙو، ڪنهن جي مٿي تي پوتڙو
ويڙهيل آهي. ڪي صاف سٿرا، ڪي ميرا گدلا، مرد ويٺل آهن. بالغن جي تعليم وارو ماحول
آهي، شاگرد هڪ ٻئي کي ٺونٺ هڻي يا ٻيا اشارا ڪري، بورڊ تي لکيل اکرن بابت پڇن ٿا.
انڌن اڳــيان لُڙڪ
محمد مٺل جسڪاڻي
مهربان پڙهندڙو، منهنجي زندگيءَ جي ڳالهه نه ٿا لکون. اها آس، امنگ، اميد
ٿا ڪريون، ته اوهان پنهنجي هوش حواس سان، هر ممڪن ڪوشش جاري ساري رکيو ايندا، ته جيئن
اوهان جي ”بي قدري ۾ لُڙهي نه وڃي زندگي“... جيڪڏهن زندگي بي قدري ۾ لڙهي وئي، ته پوءِ سُک جا سُڪار ٿيڻ ڏکيو،
بلڪ تمام گهڻو مشڪل ٿي پوندو.
عقل وڏو يا مينهن؟
مٺل جسڪاڻي
اوهان
وانگر آئون به ننڍي هوندي کان اهو سوال ٻڌندو پيو اچان ته ”عقل وڏو
يا مينهن؟“.
اوهان
وانگر ئي، آئون به ڪڏهن سوال جي جواب ۾ مُرڪي ٽارڻ جو منظر ڏسندو اچان، ته ڪڏهن وري
عقل، يا ڪڏهن جواب ۾ مينهن ٻڌندو اچان. جيڪي جواب ۾ عقل چون، انهن تي به پڇندڙ ۽ ٻيا
ٻڌندڙ کلندي نظر ايندا رهيا آهن، ته جن جواب ۾ مينهن چيو، انهن تي به ساڳئي ٽوڪ مسخري
مون به پئي ڏٺي ۽ ٻڌي آهي.
