پٽڪا لھ ڳچي وچ پيا خير
ھي، عزت ته بچ ڳئي.
دوستان دا ڀت ھووي.
سڏ ڀي ڪون ھووي. وڃڻا ڀي ضرور ھووي. چڙھ ٻيٺم اروڙڪاپ (اٺ) تي. وڃ لاٿس ٿلھي تي.
رات ٿي، ماني ھلي.
ڄاڃيان دا ھڏا اڇلڻ،
ميڏا جھٽڻ. سڄي رات کاڌم، ڪتيان ڪون ذري به نه ڏتم. ڪتيان دا منھن ئي سڪ ڳيا.
صبح ٿي نڪل پيم
بازار وچ. مولي دا مٿا، گجر دا؛ پتا ايوين کاڌي وڃان، جو ماڻھو آکن: ”اھو جوان ڪير
اي“.
رات ٿي ته ڳوٺ ڏي
واپسي ڪتم.
گس وچ چار چور مل
گئي.
ڏون آکيا؛ دوسرا ڪم
ڪرونس. ڏون آکيا؛ سؤ پادر ھڻونس.
مين ڀي آک ڇوڙيا؛ ”جي
دوسرا ڪم ڪريندي او ته ڪر ڇوڙو، باقي سؤ پادر مين ڀي ھڻڻ ڪو نه ڏيسان.“
ابا مين ڀي ضد تي ته
او ڀي ضد تي.
شروع ٿي ڳئي پادر ھڻڻ.
نوانوي تي پھچن ته
مين ول ڪنڌ ڪڍا وڃان. ول ھڪ ڪڻون شروع ڪرن. تان جو صبح ٿي ڳئي، پر سؤ پادر مين ڀي
پوري ڪرڻ نه ڏتي.
باقي مين والا پٽڪا
لھ ڳچي وچ پو ڳيا. جي ھيٺ ڪري ھا ته پڇي وڏا جھيڙا ٿي پووي ھا.
No comments:
Post a Comment